Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

στα Χανιά

05:30 ακριβώς αφήνουμε το πλοίο. βγαίνουμε απ’ το λιμάνι, και πάμε προς Χανιά.
Μετά τη διασταύρωση για αεροδρόμιο συναντάμε έργα. Ένα βέλος κατεύθυνσης μας δείχνει υποχρεωτική πορεία αριστερά. Αν το αγνοήσουμε, θ’ ανακαλύψουμε πιο κάτω ότι ο δρόμος κόβετε.

Δε γνωρίζω βέβαια για πόσο θα γίνετε ανά-κατασκευή στο δρόμο, για σήμερα όμως αυτή η πραγματικότητα ισχύει.

Είτε στρίψαμε αμέσως λοιπόν είτε γυρίσαμε πίσω, στην πινακίδα που λέει προς Κίσσαμο κάνουμε δεξιά και βρισκόμαστε στην «εθνική». Στον κεντρικό δρόμο Ηρακλείου – Χανίων. Εννοείτε ότι η επόμενη στροφή μας είναι στην πινακίδα προς Χανιά.

Ακολουθώντας το δρόμο χωρίς πλέων να στρίψουμε πουθενά βρισκόμαστε μέσα στην πόλη. Για την ακρίβεια στην κεντρική αγορά.

Εδώ κάνουμε την πρώτη μας στάση. Μπαίνουμε μέσα στην αγορά κι απολαμβάνουμε από πατσά (για όσους τον προτιμάν), μέχρι ψαρόσουπα και βραστό. Στρώνει το στομάχι μετά το ταξίδι.

Αφού χορτάσουμε και κάνουμε το τσιγαράκι μας, τι κάνουμε; Όχι δεν καβαλάμε τις μηχανές. Πεταγόμαστε απέναντι από τα Κ.Τ.Ε.Λ. στον Ιορδάνη για μπουγάτσα. (πάει ένα γλυκάκι μετά το φαγητό).

Επόμενη στάση μας, εφ’ όσων προμηθεύσαμε τον οργανισμό με όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά, (από πρωτεΐνη μέχρι γλυκόζη), είναι το ξενοδοχείο.

Αν δεν έχετε κανονίσει το που θα μείνετε, ετοιμαστείτε για περιπέτεια.
Αν και τα Χανιά είναι πλήρη καταλυμάτων, την ώρα που φτάνει το πλοίο δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Οι ιδιοκτήτες των ενοικιαζόμενων δωματίων, κοιμούνται βαριά εκείνη την ώρα.

Μοιραία λοιπόν καταλήγετε σε ξενοδοχείο. Η φτηνότερη πρόταση που είχα είχε κόστος 40€. Ενώ αν σας ενδιαφέρει η θέα, δε μπορείτε να υπολογίζετε κάτω από 60€


Αφού ξεκουραστήκατε, καλό είναι να πιείτε ένα καφεδάκι στο λιμάνι. Να δείτε και τον φάρο.
Ενώ αν έχετε όρεξη για βόλτα, πεταχτείτε ως τους τάφους των Βενιζέλων,
αράξτε στην OSTRIA να απολάυσετε τη θέα και να φάτε γλυκάκι.

Τα Χανιά έχουν αρκετά mast. Ο Βάμος, το οροπέδιο του Ομαλού, η Παλιόχωρα, το Ελαφονήσι, τα Φαλάσσαρνα, ο Θέρισσος, είναι μόνο μερικά απ’ τα μέρη που αξίζει να πάει κανείς. Το νου σας όμως. Αν βρέχει η φυσάει μη βγείτε απ’ την πόλη.
Οι δρόμοι της Κρήτης, εκτός από τα ευγενή κατοικίδια που φιλοξενεί στους δρόμους της, (δίποδα και τετράποδα), έχει κι ένα χαρακτηριστικό που αυθαίρετα ονομάζω «μεικτό οδόστρωμα». Στην έξοδο οποιασδήποτε στροφής, μπορεί να σε περιμένουν από άμμος και χαλίκια, μέχρι βράχοι.!!! Χαρακτηριστικό που καθιστά όσους δεν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, (τα δίποδα κατοικίδια),πολύ μα πολύ, καλούς οδηγούς.

Μέσα στην πόλη υπάρχουν επίσης αρκετά μέρη που αξίζει να επισκεφτεί κάποιος.
Αρχίζοντας φυσικά από την παλιά πόλη (εβραϊκή συνοικία), την αγορά, το κουμ καπί, τον ζωολογικό κήπο με τα κρι-κρι, το γερμανικό νεκροταφείο, τους τάφους των Βενιζέλων, επίσης είναι μόνο λίγα απ’ όσα υπάρχουν που αξίζει να δει κανείς.

Οι Χανιώτες που συνάντησα πραγματικά δίνουν μαθήματα πολιτισμού, φιλοσοφίας και φιλοξενίας και νομίζω ότι σ’ όποιο μπαράκι ή ταβέρνα και να πάτε τέτοια εποχή, θα σας συμβούν τα καλύτερα.

Ότι εντυπώσεις κι αν αποκομίσατε απ’ τα Χανιά, αν δεν επισκεφτήκατε τα ορεινά χωριά τους, Κρήτη δε γνωρίσατε. (Αν κι αυτό υποψιάζομαι ότι ισχύει για όλους τους νομούς της Κρήτης. Αρκεί να γνωρίζει κανείς τι πάει να πει σεβασμός. Και να ‘χει όρεξη ν ανέβει στα βουνά. Για να ερωτευτεί για πάντα αυτόν τον ευλογημένο παράξενο τόπο και τους ανθρώπους του.

http://kokomilko.net

..........................................................................................................................................

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2008

Μια Βόλτα στην Κρήτη

Όταν λέμε Κρήτη, είναι απαραίτητο να ορίσουμε για ποιο νομό μιλάμε.

Γιατί μπορεί γεωγραφικά η Κρήτη να ορίζετε ως νησί, στην πραγματικότητα όμως άνετα θα μπορούσε να οριστεί ως κράτος.

Είναι τέτοια η έκταση της και η κατανομή των εδαφών της, που πραγματικά είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος με σοβαρότητα ότι έχει γυρίσει την Κρήτη, αν δεν έχει διαθέσει τουλάχιστον (κι αυτό είναι οριακό) ένα μήνα για να περιηγηθεί στον κάθε νομό της.

Μοιραία λοιπόν αυτό το post θα λειτουργήσει ως εισαγωγή σε μια ενότητα τεσσάρων τουλάχιστον δημοσιεύσεων (μία για κάθε νομό) που περιληπτικά θα αναφέρουν τις εμπειρίες αυτής της βόλτας


Αν και η βόλτα μας στην Κρήτη θα αρχίσει από Χανιά, όταν μιλάμε για νησί, το ταξίδι αρχίζει απ’ το λιμάνι.

Βρισκόμενοι στην εθνική οδό, βγαίνουμε στην έξοδο που λέει Πειραιάς. Κι ακολουθούμε τις ταμπέλες που λένε Λιμάνι. Όταν φτάσουμε σ’ αυτό, κάνουμε δεξιά για περίπου 1,5 χιλιόμετρο, ώσπου βλέπουμε την είσοδο: « GATE: E3 » και μια μεγάλη ταμπέλα που γράφει « Α.Ν.Ε.Κ. » Σ’ αυτό το σημείο μπαίνουμε στο λιμάνι.

Αν όλα αυτά τα κάνουμε πριν τις 21:00, όταν φύγει το πλοίο θα είμαστε μέσα.

Το πλοίο που πέτυχα σ’ αυτή τη βόλτα ήταν το « F/B ELYROS » Ένα πλοίο που ομολογώ, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Κατ’ αρχήν, δε χρειάστηκε να δέσω την μηχανή. Ποτέ ως τώρα σε ταξίδι με πλοίο δεν είχα την τύχη ν’ αποφύγω αυτή την αγγαρεία.

Δεύτερο, δεν μου βγήκε η γλώσσα ν ανεβαίνω σκάλες. Ήταν μηχανικές, κυλιόμενες.

Τρίτο, παρά τα 2000 άτομα που ήταν στο πλοίο, είχα χώρο να κάτσω και μπορούσα να κινηθώ στο πλοίο χωρίς στριμώγματα και διαπληκτισμούς. Ανάμεσα σε καπνίζοντες και μη.

Το βραδινό μου φαγητό μαζί με τη σαλάτα το ψωμί κι ένα μπουκάλι μεγάλο νερό, κόστισε 15€.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, όταν ανακάλυψα (με τρόμο) ότι ξέχασα την αντιβίωση στο σπίτι, (πικραμένος από εμπειρίες του παρελθόντος) συνάντησα παρά την ποσότητα του κόσμου χαμογελαστά πρόσωπα, ευσυνείδητο γιατρό, και τη χαρά να μου χορηγηθεί η αντιβίωση μου, ώστε να μη διακόψω θεραπεία μου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είπα χαλάλι στα 99€ που έδωσα για τα μετ’ επιστροφής εισιτήρια που έβγαλα για μένα και τη μηχανή.

Μοναδικό μελανό σημείο, του πλου, ήταν ότι δε μπορεί κανείς να κοιμηθεί στο σαλόνι πριν τις 1:30, που μάλλον πάει για ύπνο ο άνθρωπος που πληρώνετε για να ξυπνάει τον κόσμο, λέγοντας.
-Παρακαλώ κατεβάστε τα πόδια σας απ’ τον καναπέ.
Τον είδα να το κάνει σε αρκετό κόσμο.

..........................................................................................................................................

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Μια βόλτα στη Βουλγαρία


Αν βρεθεί κανείς προς Σέρρες, «Τας Σέρας» όπως λεν’ οι ντόπιοι, είναι τουλάχιστον αβλεψία, να μην πιει ένα καφεδάκι πέρα από τα σύνορα.
Κατ αρχήν η γενική κατεύθυνση, (οι ταμπέλες που ακολουθούμε δηλαδή) από τις Σέρρες, είναι προς: Σιδηρόκαστρο – Προμαχώνα.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Ακολουθούμε μια σε γενικές γραμμές άνετη διαδρομή, επειδή όμως σε μερικά κομμάτια υπάρχουν εκπλήξεις, (στενές παρακάμψεις γεμάτες στροφές σε υπό κατασκευή δρόμο), έχουμε το νου μας και αποφεύγουμε τις μαγκιές. Μια ταχύτητα 120 ως 140 klm νομίζω ότι είναι η ενδεδειγμένη. Από την άποψη ότι δε θα μας ξαφνιάσει καμιά παράκαμψη και δε θα χρειαστεί να πατήσουμε φρένο, παρά μόνο στα σύνορα.
Τα τοπία που περνάμε είναι υπέροχα γεμάτα νερό και πράσινο. Τα σπίτια που φαίνονται εγκαταλειμμένα, κοντά στο Σιδηρόκαστρο, είναι κατοικημένα χωριά.
Αν αντιμετωπίζετε τεχνικά κολλήματα του τύπου: έλλειψη διπλώματος οδήγησης, ασφάλειας, η ακόμα και κράνους. Χαλαρώστε. Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να περάσει απ την άλλη μεριά, είναι η ταυτότητά του. Μάλιστα αν έχει κάποιος την παλιά, (μόνο στα ελληνικά), ο Βούλγαρος συνοριο-φύλακας, θα τον νουθετήσει λέγοντας: -τελευταία φορά να μην ξαναγίνει….
Φυσικά αν τελικά εμπλακεί κάποιος σε ατύχημα εκτός συνόρων και δεν έχει έστω την πράσινη κάρτα της ασφάλειας μαζί του, βοήθεια του....


Το πρώτο που βλέπει κανείς περνώντας τα σύνορα αν κοιτάξει αριστερά, είναι το “Casino.” Ενώ γύρω - γύρω υπάρχουν μαγαζάκια με πατσά, και πάγκοι με αναμνηστικά.

Αφού διανύσει κανείς περίπου 12 klm στον δύο ρευμάτων και δύο λωρίδων κεντρικό δρόμο, (μια λωρίδα ανά κατεύθυνση) βλέπει την ταμπέλα που λέει προς Petrichi.
Γραμμένη όπως όλες οι ταμπέλες από εδώ και μπρος, σε κυριλλικούς και λατινικούς χαρακτήρες.
Αν και περνάει κανείς υπέροχα τοπία μέχρι εκεί, σας προτείνω να το αγνοήσετε.
Πρόκειται για μία μάλλον βιομηχανική πόλη, γκρίζα, με ανθρώπους που δε πολύ-γουστάρουν τις συναλλαγές σε ευρώ.

Σημείωση: δε χρειάζεται να γυρίσετε πίσω για να βγείτε πάλι στον κεντρικό. Συνεχίζετε ρωτώντας χρησιμοποιώντας τη νοηματική και τη μαγική λέξη. Sadanski.
Το νου σας στη διασταύρωση για τον κεντρικό δεν υπάρχει ταμπέλα. Χρησιμοποιείστε το GPS η τη μέθοδο ερώτησης που σας πρότεινα.

Αφού βγείτε πάλι στον κεντρικό, και διανύσετε άλλα 10 klm, συναντάτε την προαναφερθείσα πόλη. Το Sadanski.
Πρόκειται για μια πόλη, που όλοι καταλαβαίνουν Ελληνικά. Είτε το παραδέχονται είτε όχι.

Αν και η είσοδος της πόλης προδίδει το παρελθών της, με τις τεράστιες για τα δεδομένα μας πολυκατοικίες, είναι μια πόλη γεμάτη χαρούμενα χρώματα, αρχιτεκτονικούς νεοτερισμούς και πράσινο.


O κεντρικός δρόμος μας βγάζει κατ ευθείαν στο πεζοδρομημένο εμπορικό – τουριστικό κέντρο της πόλης.

Επιβεβλημένο θεωρώ το να αφήσετε τη μηχανή στο parking πριν ξεπεζέψετε.
Μιλάμε για ένα κόστος της τάξης του 1 -1,5 € που διασφαλίζει ότι θα έχετε τη μηχανή σας να γυρίσετε.

Αν για πλάκα κάνετε το πείραμα να την αφήσετε σε τυχαίο σημείο, σταθείτε λίγα μέτρα πιο πέρα και χρονομετρήστε σε πόσα λεπτά θα έχει μαζευτεί η παρέα με τους περίεργους που θα συζητάει κοιτώντας τη μηχανή με λάγνα βλέμματα.

Μην ανησυχείτε για το πώς θα βρείτε το parking χαλαρώστε.
Με το που θα φτάσετε στο εμπορικό κέντρο, θα σας πλησιάσουν παιδιά ηλικίας 8 ως 14 ετών που σε άπταιστα Ελληνικά με το αντίτιμο των 50 λεπτών η ενός ευρώ ευχαρίστως θα σας καθοδηγήσουν.

Μάλιστα απ’ ότι κατάλαβα, εκτελούν γενικότερα χρέη ξεναγού αν το επιθυμείτε. (Με το αζημίωτο φυσικά).

Σ αυτή την κεντρική πλατεία, αυτής της τουριστικής περιοχής, ο φραπέ κοστίζει 1€ ένα πακέτο τσιγάρα γύρω στο 1.30€ ένα πιάτο φαγητό, 3-4€ (Βέβαια περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όμως δε σας προτείνω την τοπική κουζίνα) 3 στα 3 πιάτα τα δοκίμασα και τα άφησα. Το δίκλινο δωμάτιο στο πρώτης κατηγορίας ξενοδοχείο που υπάρχει στην πλατεία με parking και πισίνα, κοστίζει 50 €

Η ισοτιμία χοντρικά είναι 2 λεβα=1 ευρώ το νου σας όμως γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι τσακάλια. Μπορείς άνετα να πληρώσεις 2.5€ Κάτι που κάνει 2.5 λέβα όπως τα τσιγάρα π.χ. Ενώ το "εμπορικό κέντρο" δεν το προτείνω για ψώνια, αν γυρίσει κανείς την πόλη, θα βρει μαγαζιά με καλές τιμές.
Η κατάσταση γενικώς μοιάζει με την Ελλάδα τη δεκαετία του 80, με τους Έλληνες στο ρόλο των Αμερικάνων, και το ευρώ στο ρόλο του δολαρίου.

Κατά τα άλλα η πόλη υπόσχετε έντονη νυχτερινή ζωή, την οποία όμως θα εξερευνήσω σε μελλοντική βόλτα.

Ως τότε, καλά χιλιόμετρα στις ρόδες μας.



..........................................................................................................................................