Την Πρωτοχρονιά !!!

Είναι σαφές ότι αυτές οι μέρες, είναι ας το πούμε οικογενειακές.

Κι ότι όσοι μοτοσικλετιστές έχουν δημιουργήσει οικογένεια, «απατούν» τις αγαπημένες τους για χάρη της συζύγου και των παιδιών τους.

Αν και περί ορέξεως κολοκυθόπιτα όμως, για τους άλλους, τους μπάκουρους, δεν βρίσκω καμία δικαιολογία.

Υπάρχει αλήθεια καλύτερος τρόπος να μπει η χρονιά απ’ ότι ένα ταξιδάκι;

Να λοιπόν πως περνάει την πρωτοχρονιά του ένας τύπος σαν εμένα.

Κατ’ αρχήν, κοιμάαααατε όλη την ημέρα της παραμονής για να έχει κουράγια.

Ξυπνάει κατά τις 22:00 κάνει το μπανάκι του, φοράει τα αρωματάκια του, τα αδιάβροχα cordura ρουχαλάκια του, καβαλάει την αγαπημένη του, και κατά τις 23:30 βρίσκετε στο pit stop café ή σε κάποιο ανάλογο στέκι μαζί με άλλους τρελούς σαν αυτόν.


Πίνει τα ποτάκια του συνοδευόμενα από σουβλάκια και λουκάνικα που κερνάει το κατάστημα (γιατί οδηγάμε κι όλας. Μην μας κόψει το ποτό). Ακούγοντας rock και βλέποντας επιδείξεις δεξιοτεχνίας και αγώνες στην οθόνη, συζητώντας για ταξίδια που έκανε ή θα κάνει με τους υπόλοιπους τρελούς, ή…



Παίζει κανένα μπιλιαρδάκι αντί για χαρτιά,

Στέλνει ευχές μέσω internet σε φίλους από άλλες πόλεις ή χώρες που γνώρισε σε προηγούμενα ταξίδια.

Αφού περάσει η Δευτέρα πρωινή, κι έχει δει όσους ήταν να δει, έχει ευχηθεί σ’ όσους ήταν να ευχηθεί, έχοντας πιει τα όχι πάνω από δύο ποτάκια του που τα συνόδευσε με αρκετό φαγητό, ξεκινάει.

Φοράει κράνος, γάντια, ισοθερμικά και αδιάβροχα, και βγαίνει στον πηγαιμό για εθνική.

Είναι χειμώνας άρα μπορεί στο δρόμο του να βρεθεί πάγος. Γι αυτό δεν τρέχει. Ούτε κάνει ταρζανιές. Οδηγεί σταθερά κι αν βρει ομίχλη πάει ακόμα πιο αργά


Όταν φτάσει κοντά στον προορισμό του, αν είναι ακόμα νύχτα σταματάει σ έναν σταθμό της εθνικής, βάζει βενζίνη, ξεκουράζεται και πίνει καφεδάκι περιμένοντας να ξημερώσει. Γιατί δεν μπαίνουμε ποτέ σε ορεινό δρόμο τα ξημερώματα μιας χειμωνιάτικης νύχτας. Αν βρούμε πάγο θα μας πάρει αρκετή ώρα να καταλάβουμε ότι πέσαμε. Αν κι όταν ντο πάρουμε είδηση θα ξέρουμε γιατί.!!!

Με το πρώτο φως του ήλιου λοιπόν αφήνουμε την άνεση της εθνικής και βγαίνουμε στον πηγαιμό για την Αράχωβα. Να δούμε και λίγο χιόνι.


Ποτέ βέβαια με πάνω από πενήντα στο κοντέρ. Είπαμε να κάνουμε βόλτα όχι να σκοτωθούμε.


Απολαμβάνουμε την ανατολή, την πρωινή ομίχλη,




Κι αφού πιούμε έναν ζεστό καφέ ώσπου ν’ ανέβει λίγο ο ήλιος να λιώσουν οι πάγοι και να πιάσουν δουλειά τα greader και να καθαρίσει ο δρόμος, ξεκινάμε για το χιονοδρομικό.


Φυσικά πάμε ως εκεί που μας επιτρέπει ο δρόμος.



Καλό είναι να έχει και εσωτερική ζελατίνα το κράνος μας γιατί η αντανάκλαση στο χιόνι κάνει δυνατό τον ήλιο και μας τυφλώνει.



Καμιά φωτογραφία δεν μπορεί να περιγράψει την αίσθηση που έχεις όταν βρεθείς με μηχανή σ’ ένα τέτοιο τοπίο.




Πραγματικά αισθάνεσαι ότι σ’ αγαπάει ο Θεός και γι’ αυτό σου ‘δωσε την χαρά να το ζήσεις.



Σε τέτοιο δρόμο όμως οι ενδεδειγμένες ταχύτητες είναι από 50klm και κάτω.
Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να ενεδρεύει ο πάγος



Από Αράχωβα φυσικά δεν γυρνάμε πίσω,… μέσω Δελφών πάμε προς Αμφίκλεια κάνουμε ένα πέρασμα από Μπράλο, κι αντί να πάμε Λαμία, γυρνάμε προς Αθήνα.
Μεσημεράκι πια, έχει αρχίσει να κάνει λίγη πείνα, δρόμο έχουμε μπροστά μας, πιο καλύτερο μέρος για να φάμε κάτι ελαφρύ από τις Λιβανάτες;



Μια ήσυχη φωτεινή μέρα, με λαμπερό και δροσερό ήλιο,
Πάντα υπάρχει κάτι ανοιχτό.

Για έναν καφέ. Ένα τοστάκι. Μια ματιά στην πρώτη εφημερίδα του χρόνου.

Ε! κι αφού ξεκουραστούμε, ο καιρός καλός, ο δρόμος καλός, βάζουμε 130 – 150 στο κοντέρ, και σε καμιά δυο ωρίτσες είμαστε Αθήνα.

Καλή μοτοσικλετιστική χρονιά, γεμάτη όμορφα ταξίδια με πολλά χιλιόμετρα και πάντα όρθιοι παιδιά.

530 klm βόλτα είναι μια καλή αρχή για την χρονιά. Δεν νομίζετε;;;

..........................................................................................................................................

Μια Βόλτα στην Κρήτη

Όταν λέμε Κρήτη, είναι απαραίτητο να ορίσουμε για ποιο νομό μιλάμε.

Γιατί μπορεί γεωγραφικά η Κρήτη να ορίζετε ως νησί, στην πραγματικότητα όμως άνετα θα μπορούσε να οριστεί ως κράτος.

Είναι τέτοια η έκταση της και η κατανομή των εδαφών της, που πραγματικά είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος με σοβαρότητα ότι έχει γυρίσει την Κρήτη, αν δεν έχει διαθέσει τουλάχιστον (κι αυτό είναι οριακό) ένα μήνα για να περιηγηθεί στον κάθε νομό της.

Μοιραία λοιπόν αυτό το post θα λειτουργήσει ως εισαγωγή σε μια ενότητα τεσσάρων τουλάχιστον δημοσιεύσεων (μία για κάθε νομό) που περιληπτικά θα αναφέρουν τις εμπειρίες αυτής της βόλτας


Αν και η βόλτα μας στην Κρήτη θα αρχίσει από Χανιά, όταν μιλάμε για νησί, το ταξίδι αρχίζει απ’ το λιμάνι.

Βρισκόμενοι στην εθνική οδό, βγαίνουμε στην έξοδο που λέει Πειραιάς. Κι ακολουθούμε τις ταμπέλες που λένε Λιμάνι. Όταν φτάσουμε σ’ αυτό, κάνουμε δεξιά για περίπου 1,5 χιλιόμετρο, ώσπου βλέπουμε την είσοδο: « GATE: E3 » και μια μεγάλη ταμπέλα που γράφει « Α.Ν.Ε.Κ. » Σ’ αυτό το σημείο μπαίνουμε στο λιμάνι.

Αν όλα αυτά τα κάνουμε πριν τις 21:00, όταν φύγει το πλοίο θα είμαστε μέσα.

Το πλοίο που πέτυχα σ’ αυτή τη βόλτα ήταν το « F/B ELYROS » Ένα πλοίο που ομολογώ, μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Κατ’ αρχήν, δε χρειάστηκε να δέσω την μηχανή. Ποτέ ως τώρα σε ταξίδι με πλοίο δεν είχα την τύχη ν’ αποφύγω αυτή την αγγαρεία.

Δεύτερο, δεν μου βγήκε η γλώσσα ν ανεβαίνω σκάλες. Ήταν μηχανικές, κυλιόμενες.

Τρίτο, παρά τα 2000 άτομα που ήταν στο πλοίο, είχα χώρο να κάτσω και μπορούσα να κινηθώ στο πλοίο χωρίς στριμώγματα και διαπληκτισμούς. Ανάμεσα σε καπνίζοντες και μη.

Το βραδινό μου φαγητό μαζί με τη σαλάτα το ψωμί κι ένα μπουκάλι μεγάλο νερό, κόστισε 15€.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, όταν ανακάλυψα (με τρόμο) ότι ξέχασα την αντιβίωση στο σπίτι, (πικραμένος από εμπειρίες του παρελθόντος) συνάντησα παρά την ποσότητα του κόσμου χαμογελαστά πρόσωπα, ευσυνείδητο γιατρό, και τη χαρά να μου χορηγηθεί η αντιβίωση μου, ώστε να μη διακόψω θεραπεία μου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, είπα χαλάλι στα 99€ που έδωσα για τα μετ’ επιστροφής εισιτήρια που έβγαλα για μένα και τη μηχανή.

Μοναδικό μελανό σημείο, του πλου, ήταν ότι δε μπορεί κανείς να κοιμηθεί στο σαλόνι πριν τις 1:30, που μάλλον πάει για ύπνο ο άνθρωπος που πληρώνετε για να ξυπνάει τον κόσμο, λέγοντας.
-Παρακαλώ κατεβάστε τα πόδια σας απ’ τον καναπέ.
Τον είδα να το κάνει σε αρκετό κόσμο.

..........................................................................................................................................

Μια βόλτα στη Βουλγαρία

Αν βρεθεί κανείς προς Σέρρες, «Τας Σέρας» όπως λεν’ οι ντόπιοι, είναι τουλάχιστον αβλεψία, να μην πιει ένα καφεδάκι πέρα από τα σύνορα.
Κατ αρχήν η γενική κατεύθυνση, (οι ταμπέλες που ακολουθούμε δηλαδή) από τις Σέρρες, είναι προς: Σιδηρόκαστρο – Προμαχώνα.
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Ακολουθούμε μια σε γενικές γραμμές άνετη διαδρομή, επειδή όμως σε μερικά κομμάτια υπάρχουν εκπλήξεις, (στενές παρακάμψεις γεμάτες στροφές σε υπό κατασκευή δρόμο), έχουμε το νου μας και αποφεύγουμε τις μαγκιές. Μια ταχύτητα 120 ως 140 klm νομίζω ότι είναι η ενδεδειγμένη. Από την άποψη ότι δε θα μας ξαφνιάσει καμιά παράκαμψη και δε θα χρειαστεί να πατήσουμε φρένο, παρά μόνο στα σύνορα.
Τα τοπία που περνάμε είναι υπέροχα γεμάτα νερό και πράσινο. Τα σπίτια που φαίνονται εγκαταλειμμένα, κοντά στο Σιδηρόκαστρο, είναι κατοικημένα χωριά.
Αν αντιμετωπίζετε τεχνικά κολλήματα του τύπου: έλλειψη διπλώματος οδήγησης, ασφάλειας, η ακόμα και κράνους. Χαλαρώστε. Το μόνο που χρειάζεται κανείς για να περάσει απ την άλλη μεριά, είναι η ταυτότητά του. Μάλιστα αν έχει κάποιος την παλιά, (μόνο στα ελληνικά), ο Βούλγαρος συνοριο-φύλακας, θα τον νουθετήσει λέγοντας: -τελευταία φορά να μην ξαναγίνει….
Φυσικά αν τελικά εμπλακεί κάποιος σε ατύχημα εκτός συνόρων και δεν έχει έστω την πράσινη κάρτα της ασφάλειας μαζί του, βοήθεια του....


Το πρώτο που βλέπει κανείς περνώντας τα σύνορα αν κοιτάξει αριστερά, είναι το “Casino.” Ενώ γύρω - γύρω υπάρχουν μαγαζάκια με πατσά, και πάγκοι με αναμνηστικά.

Αφού διανύσει κανείς περίπου 12 klm στον δύο ρευμάτων και δύο λωρίδων κεντρικό δρόμο, (μια λωρίδα ανά κατεύθυνση) βλέπει την ταμπέλα που λέει προς Petrichi.
Γραμμένη όπως όλες οι ταμπέλες από εδώ και μπρος, σε κυριλλικούς και λατινικούς χαρακτήρες.
Αν και περνάει κανείς υπέροχα τοπία μέχρι εκεί, σας προτείνω να το αγνοήσετε.
Πρόκειται για μία μάλλον βιομηχανική πόλη, γκρίζα, με ανθρώπους που δε πολύ-γουστάρουν τις συναλλαγές σε ευρώ.

Σημείωση: δε χρειάζεται να γυρίσετε πίσω για να βγείτε πάλι στον κεντρικό. Συνεχίζετε ρωτώντας χρησιμοποιώντας τη νοηματική και τη μαγική λέξη. Sadanski.
Το νου σας στη διασταύρωση για τον κεντρικό δεν υπάρχει ταμπέλα. Χρησιμοποιείστε το GPS η τη μέθοδο ερώτησης που σας πρότεινα.

Αφού βγείτε πάλι στον κεντρικό, και διανύσετε άλλα 10 klm, συναντάτε την προαναφερθείσα πόλη. Το Sadanski.
Πρόκειται για μια πόλη, που όλοι καταλαβαίνουν Ελληνικά. Είτε το παραδέχονται είτε όχι.

Αν και η είσοδος της πόλης προδίδει το παρελθών της, με τις τεράστιες για τα δεδομένα μας πολυκατοικίες, είναι μια πόλη γεμάτη χαρούμενα χρώματα, αρχιτεκτονικούς νεοτερισμούς και πράσινο.


O κεντρικός δρόμος μας βγάζει κατ ευθείαν στο πεζοδρομημένο εμπορικό – τουριστικό κέντρο της πόλης.

Επιβεβλημένο θεωρώ το να αφήσετε τη μηχανή στο parking πριν ξεπεζέψετε.
Μιλάμε για ένα κόστος της τάξης του 1 -1,5 € που διασφαλίζει ότι θα έχετε τη μηχανή σας να γυρίσετε.

Αν για πλάκα κάνετε το πείραμα να την αφήσετε σε τυχαίο σημείο, σταθείτε λίγα μέτρα πιο πέρα και χρονομετρήστε σε πόσα λεπτά θα έχει μαζευτεί η παρέα με τους περίεργους που θα συζητάει κοιτώντας τη μηχανή με λάγνα βλέμματα.

Μην ανησυχείτε για το πώς θα βρείτε το parking χαλαρώστε.
Με το που θα φτάσετε στο εμπορικό κέντρο, θα σας πλησιάσουν παιδιά ηλικίας 8 ως 14 ετών που σε άπταιστα Ελληνικά με το αντίτιμο των 50 λεπτών η ενός ευρώ ευχαρίστως θα σας καθοδηγήσουν.

Μάλιστα απ’ ότι κατάλαβα, εκτελούν γενικότερα χρέη ξεναγού αν το επιθυμείτε. (Με το αζημίωτο φυσικά).

Σ αυτή την κεντρική πλατεία, αυτής της τουριστικής περιοχής, ο φραπέ κοστίζει 1€ ένα πακέτο τσιγάρα γύρω στο 1.30€ ένα πιάτο φαγητό, 3-4€ (Βέβαια περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, όμως δε σας προτείνω την τοπική κουζίνα) 3 στα 3 πιάτα τα δοκίμασα και τα άφησα. Το δίκλινο δωμάτιο στο πρώτης κατηγορίας ξενοδοχείο που υπάρχει στην πλατεία με parking και πισίνα, κοστίζει 50 €

Η ισοτιμία χοντρικά είναι 2 λεβα=1 ευρώ το νου σας όμως γιατί οι άνθρωποι εκεί είναι τσακάλια. Μπορείς άνετα να πληρώσεις 2.5€ Κάτι που κάνει 2.5 λέβα όπως τα τσιγάρα π.χ. Ενώ το "εμπορικό κέντρο" δεν το προτείνω για ψώνια, αν γυρίσει κανείς την πόλη, θα βρει μαγαζιά με καλές τιμές.
Η κατάσταση γενικώς μοιάζει με την Ελλάδα τη δεκαετία του 80, με τους Έλληνες στο ρόλο των Αμερικάνων, και το ευρώ στο ρόλο του δολαρίου.

Κατά τα άλλα η πόλη υπόσχετε έντονη νυχτερινή ζωή, την οποία όμως θα εξερευνήσω σε μελλοντική βόλτα.

Ως τότε, καλά χιλιόμετρα στις ρόδες μας.

..........................................................................................................................................